“Voor het gemak heb ik een lijstje met uitvaartmuziek”, zei een collega uitvaartleider me ooit. “Voor mensen die niet direct weten welke muziek ze bij de plechtigheid willen horen”, legt hij behulpzaam uit. Later vraag ik me af wat er op dat lijstje staat: alleen kerkelijke liederen of juist André Rieu en ‘Time to say goodbye’?
Mij is nog nooit naar zo’n lijstje gevraagd (al heb ik soms verwezen naar het muziekboek van het crematorium), de muzieksmaak van de gemiddelde nabestaande gaat, dat weet ik zeker, verder dan collega’s muzieklijst. Ik probeer me voor te stellen hoe je er gebruik van maakt. Dan zou ik bij een opa met meerdere achterkleinkinderen bijvoorbeeld kunnen suggereren dat zij Family Tree van Venice maar moeten draaien. Hoe mooi ik dat nummer ook vind, passend is het pas als een familie dat zelf kiest.
Bijkomend gevolg is dat ik vele mooie, maar mij onbekende, nummers aan mijn computerbestand heb kunnen toevoegen. Zonder dit werk had ik niet geluisterd naar het ‘Avé Maria’ van Inessa Galante, ‘Eugenio’ van Mecano, de muziek van Anne Sophie von Otter met Elvis Costello en nog honderd anderen.
Alles wat tijdens een plechtigheid gedraaid word vind ik, in ieder geval op dat moment, mooi. Al moet ik er naderhand soms over gniffelen. Zoals die keer toen bij de crematie van moeder de zoons kozen voor: Alicia Keys met ‘This girl is on fire’.
