Met dit heerlijke weer zit ik in de tuin, naast mij staat mijn tuinkabouter. Ik houd eigenlijk niet van kabouters. Maar wel van deze omdat-ie van beton is, niet van plastic, omdat-ie zo lief kijkt en omdat-ie al zo lang bij mijn leven hoort. Ik word er wat weemoedig van.
Moet denken aan de foto waarop hij overgoten wordt door de twee kleine gietertjes van mijn zussen. Misschien wel 55 jaar geleden. Er zijn veel foto’s in het familiealbum waar de kabouter op staat. Steeds in andere kleuren. Samen met mijn vader mocht er keer op keer een nieuwe verflaag op aan gebracht worden. Dat werd met elk kind en later met elk kleinkind een project. Toen mijn vader overleed was mijn moeder de drijvende kracht achter de nieuwe lagen verf.
Na het overlijden van mijn moeder moest het ouderlijk huis leeggehaald worden. De kabouter was één van de weinige stukken waar over ‘gedobbeld’ werd. Gelukkig won ik.
Ik kijk naar de afbladderende verf en bedenk dat het hoog tijd is voor een nieuw kleurtje. Of dat er van komt? Voorlopig niet, aan de vele kleuren kun je zien dat deze kabouter al heel wat heeft doorstaan. Mijn erfenis, zo’n lelijk ding, maar toch, ik houd van mijn tuinkabouter.