Begraven worden op een natuurbegraafplaats is ‘in’. Al zeg je dat, geloof ik, niet over een begraafplaats. Maar in ieder geval is natuurbegraven iets dat veel mensen bezighoudt.
Er zijn in Nederland veel natuurbegraafplaatsen gerealiseerd en er komen er steeds meer bij. Of zoals ik laatst ergens las: je hebt tegenwoordig de keuze tussen cremeren, begraven en begraven op een natuurbegraafplaats.
BRANA, de branchevereniging voor Natuurbegraven omschrijft natuurbegraven als “het op organische manier teruggeven van het lichaam aan de aarde, in een daarvoor bestemd stuk natuur. Respect voor de overledene gaat hand in hand met respect voor natuur en milieu.”
Op een natuurbegraafplaats wordt op verschillende plaatsen in het gebied begraven. Niet in rijtjes, met graven naast elkaar, zoals op een traditionele begraafplaats. Duurzaamheid en natuurlijke materialen zijn erg belangrijk, daarnaast zijn de graven eeuwigdurend. Dat betekent dat ze niet geruimd worden.
Vanuit Groningen wordt met regelmaat begraven op Natuurbegraafplaats Reiderwolde in Winschoten of op Hillig Meer in Eext Drenthe.
Wat wel en niet mag op de verschillende natuurbegraafplaatsen verschilt een klein beetje. Zo is op de ene begraafplaats een eenvoudig, ‘natuurlijk’ gedenkteken mogelijk en kan op een andere begraafplaats het graf alleen teruggevonden worden met behulp van GPS.
Een ervaring
Na een begrafenis op Natuurbegraafplaats Hillig Meer vroeg ik de nabestaanden of ik hierover mocht schrijven op mijn website. “Wij laten het liefst privé, wat privé is, maar we hebben dit zo bijzonder gevonden dat we dat graag willen delen. Zo’n begrafenis gun je iedereen”, was het antwoord.
De meneer om wie het hier gaat, zocht voor zijn dood zijn eigen graf nog uit. En graf diep verscholen tussen de bomen. Er was geen afscheidsbijeenkomst, vanuit het Hospice gingen we naar de begraafplaats. Daar liep de familie met de kist op de Loopkoets naar het graf. Daarna werd in 'De Boskapel' nagepraat, gemusiceerd, herinneringen opgehaald en koffiegedronken. Een aantal van de familieleden schepten onderwijl het graf dicht.
Omdat bij een natuurbegrafenis wordt gebruik gemaakt van natuurlijke materialen. Daarom koos meneer voor een wade en opbaarplank. Dit wilde hij ‘zo natuurlijk’ mogelijk, dus lag hij naakt in zijn wade, maar wel met zijn pet op. Want deze was van wol, dus dat mocht best!